7 Eylül 2012 Cuma

Bekliyorum.
Neyi mi?
Hiçi.
Kendimin duvarlarını örmüşüm. Tıkılmışım. Acımış etim. Sıkışmışım. Bir tutsam kendimi! Çıkarım. Ama!
Çıkmam be arkadaş...
Çıkamam.
Boşversene...
Tıkılayım. Acısın etim. Sıkışayım. Dirseklerim sıyırsın duvarları. Kanasın. Öylece kalakalayım. Ben buna alışmışım. Ne berisi var ne de ötesi. An andır ya işte. Acır içim. Boğazımdan seker, gözlerime inerim. Yüreğim susmuş artık. Beni, benimle ben izlerim. Kendime yakar söylerim. Ben kendimi geçmişim. Ne türkülerde bulurum kendimi. Sanki bana hepsi. Ne şiirler yazılmış benden öncesi. Bir çizik atar her dizesi. Ne üç noktalara eklerim kendimi. Ünlemler saklar sesimi. İyisi mi ben susayım. Kelimeler söz eylesin beni.
Göklerde kartal gibiydim.
Kanatlarımdan vuruldum;
Mor çiçekli dal gibiydim,
Bahar vaktinde kırıldım.
Yar olmadı bana devir,
Her günüm bir başka zehir;
Hapishanelerde demir
Parmaklıklara sarıldım.

Coşkundum pınarlar gibi,
Sarhoştum rüzgarlar gibi;
İhtiyar çınarlar gibi
Bir gün içinde devrildim.

Ekmeğim bahtımdan katı,
Bahtım düşmanımdan kötü;
Böyle kepaze hayatı
Sürüklemekten yoruldum.

Kimseye soramadığım,
Doyunca saramadığım,
Görmesem duramadığım
Nazlı yarimden ayrıldım.
Sabahattin Ali

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder